Een beetje anders.

Tijdens de Kerstperiode maakte ik nog eens een Tatanne tas. Hier en daar deed ik de dingen wel een beetje anders.

 Ik voegde een lange schouderriem toe, die ik met een vouw vastzette aan de zijkanten.

Zo ontstaat er een plooi aan de zijkanten die de tas toch een beetje meer vorm geven. De lintjes aan de zijkant liet ik dan ook achterwege.

Ook de hengels werden een beetje aangepast. Ik stikte 2 smalle reepjes stof (één van de voering- en één van de buitenstof) en vlocht die met een reepje leer samen tot een hengsel. Over hoe ik ze dan bevestigde aan de tas ben ik nog niet helemaal content, maar het vlechtwerk op zich vind ik wel leuk.

De voering is gemaakt van één van mijn favoriete stofjes en de buitenstof is een zwarte katoenen stof die al een laagje wattine had. Kei gemakkelijk want zo wordt Vlieseline® overbodig! Alsook het bijhorende gesukkel; ik verbrand geheid mijn vingers aan het strijkijzer of zet het ding op de verkeerde zijde van de Vlieseline®.

Ondertussen kan je het patroon van de Tatanne tas nog steeds vinden in de rechterzijbalk van mijn blog, hoewel ik er aan denk om het te deleten. Hier en daar staan er wat foutjes in en ik wil al erg lang de patroondelen allemaal uittekenen zodat ze printklaar zijn. Ook de bijhorende foto's staan mij niet zo aan.

 Alleen vind ik de nodige tijd en goesting niet om daar eens werk van te maken. 

Dus u weze gewaarschuwd: wilt u er zich ook aan wagen, dan is het op eigen risico.

Het patroon is tenslotte dan ook maar van 'de verniet' hé.

Traumaverwerking.

In het najaar kreeg ik een breiboek van mijn BFF (First time ever that I use that word! And probably the last.) en leerde ik mezelf eindelijk breien. Op de lagere school werd er al wel geoefend met de breinaalden, maar dat zorgde enkel voor de nodige trauma's en de belofte aan mezelf om me er nooit of te nimmer nog mee bezig te houden. Zij verwoordt dit eigenlijk nog het best.

Maar dan was er dus dat breiboek en als je zoiets zomaar geheel onverwacht krijgt dan voelt een mens zich wel verplicht om het hele wolgebeuren een tweede kans te geven.

Dus leerde ik steken opzetten, afzetten, rechts en averechts breien. Of links breien zoals de BFF het zo mooi zegt (Damn, now I use that abbreviation again!). 

Zelfs kabels breien kreeg ik onder de knie!

En hoewel die kabels breien best wel leuk was, was ik niet echt onder de indruk van het resultaat. Gelukkig zag ik toen deze blogpost voorbij komen en had ik de ideale steek gevonden. Zo ideaal zelfs, dat ik meteen twee sjaals maakte: een rode voor de BFF (What's up with that word?) en een groene voor Poppemie. Een paar pompommen zorgden voor de finishing touch.

Nu alleen nog wachten op de winter.

Wol: Veritas (rood) & Drops (groen)